-सन्ध्या छेत्री गिरी
हिजो आज त झन् मलाई
मेरै विश्वासका विस्थापित भोगहरूसँगै
विश्वका कौतूहलले थिचे जस्तो छ नि
सायद यो निरीह सपनालाई
फेरि कतै जागृतिको शङ्खघोषसँगै
उच्छवासका गतितिर
निर्जल यी कहाली सपनाहरूलाई
उर्फ! मेरो यो
विश्वासका विस्थापित भोगहरूका अस्तित्वहरू
कति सङ्घर्षमय नि? थाहा छ मलाई
विश्वमा महामारीको याममा सङ्क्रमणले
लासहरूका लस्कर
सक्दिनँ सहन यो निरीह आकांक्षाहरू।
अब त प्रकृति पनि लज्जित र निस्तब्ध
कति हृदय पोलिसके निष्क्रियताले
म नारीको उपमा
खोई! तिमी मलाई कति नै जान्दछौ?
सार्थकताका इतिहासका पानाहरूमा
एक एक बचाइका शिथिलताहरू
कहिले पनि मुर्झाएका छैनन्
आफ्नो मौलिकता।
कस्ता सन्तान जन्माऊँ, अब म
मातृत्वको रक्षार्थ?
धेरै बितिसक्यो यो बगम्फुसे जीवन
अनि कति धुजा परेको यो इतिहास
निरङ्कुश शासनको टेवालाई थरथर कपाउन नसकेका
अब म मुर्झाउन दिने छुइनँ
मेरो विश्वासका विस्थापित भोगहरूका
एक एक सङ्घर्षका शब्दहरूका
मूल्याङ्कनका विवश भइदिए
चाँड़ै हामी आफ्नै आँगनमा संस्कृति र भाषाको
फूल फुलाउन सक्षम बन्नेछौँ।
एकताको बलमा हामी सबै मिलेर
विस्थापित भोगहरूबाट
सबै मुक्तिको बाटो पहिल्याऔँ।
(बुमटार, नाम्ची)
उत्कृष्ट रचना
धेरै राम्रो कविता दिदीको। यसरी नै सँधै कलमलाई निरन्तरता दिइ रहनुस् भन्ने आग्रह गर्दछु ।