महामारी

-केवलचन्द्र लामा

छर्ल्याम्छुर्लुम भएपछि मान्छेका अहङ्कार –

घरभित्र थुनामा छन् मान्छेका विनम्रता ।

मरौ घरजस्तो छ यतिखेर संसार

र

स-साना बारीमा उम्रेका छन् भय,

घरघर बारीका स-साना रूखमा फलेका छन् आशङ्का।

कच्याककुचुक भएपछि मान्छेको घमण्ड,

सबैका घर भत्काउने मान्छेका घरभित्र छन् अहिले छताछुल्ल

मान्छेका प्रेम र अहिंसा।

घरभित्र बन्द भएपछि मान्छेले बुझेका छन् –

जात-पात र धर्म हुँदैनन्;

ठूला -साना र उँच-नीच हुँदैनन्;

धनी हुँदैनन् , निर्धन हुँदैनन्

किनभने किटाणुको घर हुँदैन

र ती जहाँ पनि जानसक्छन्;

मनपरि गर्नसक्छन् , जतासुकै घुम्नसक्छन्।

ती सोच्छन् – मान्छे हार्छ अब।

व्यस्त छे छोरी होमवर्कमा – नहारेरै।

सपनाको सुइटर बुनिरहन्छिन् आमा – नहारेरै।

भर्खरै धान रोपिसके – नहारेरै खेताला।

पचाकपिचिक भइसकेपछि मान्छेको सेखी

चाम मारेर बन्द छन् झ्याल-ढोका

र

बन्द घरभित्र छ

मान्छेका झुकेका टाउका।

होइन!

मान्छेको फेरि बौरिउठेका नरम मुटु

घरभित्रै मान्छेले  फेरि बनाउँदैछन्

ढुकढुकीका  सेतु।

औषधिभन्दा आत्मबल र मनोबल श्रेष्ठ र उत्तम –

बुझ्दैछन्।

आत्मबलले मान्छेभित्रका मान्छे जोगाउँदछ,

मनोबलले मान्छेबाहिरका मान्छेबाट जोगाउँदछ।

मृत्यु सधैँ छेउछाउमै हुन्छ भन्ने पुराना कुरा नवीन पद्धतिमा

स्पष्ट बुझेर यतिखेर

निर्णय तत्पर छ

घरभित्र र बाहिरका युद्ध जित्न…।