एउटा बौलाहा समय

-योगिता राई

कति सहन्छ यो धरती पनि

कहिले प्रेमको वर्षाले चुट्नुसम्म चुटेपछि

भत्किँदै , सम्हालिँदै

र फेरि आफै  बनिन्छ।

जहाँनेर उम्रने गर्दछन्

समयका सृजनाहरू।

कहिले खङ्ग्रङ सुक्छ

साँघुरो प्रेमको रापले

जहाँ अँटाउनै सक्दैन

कुनै विश्वासका फैलावटहरू

र बेस्सरी डाम्ने गर्दछ

मुटुसँगै हरेक अङ्गलाई।

कहिलेकाहीँ,

भन्न सकिन्न कुन बेला

कुनै बेइमान हुरी चल्छ।

जसले मुस्कान/रहर/सपना/प्रेम/विश्वास।

यी सबैका इमानदारीसँग

सामुहिक हत्या गरिराखेर जान्छ।

जसरी अहिले भर्खरै गरेर गयो।

युद्ध पछिको मैदान

बनेको छ छाती।

आशाको बैसाखी टेकेर

उभ्भेको छ लाशको थुप्रोमाथि

एउटा आधापिल्ठो भाग्य।

यसैबीच आफ्नो अनुहार खोज्दै

आइपुगेको छ

एउटा बौलाहा समय।